A Mother's Tale

On my father's advice I asked Mrs Rascals if she knew anyone who could examine Peter. If these people know each other, the school will be more inclined to take their advice, my father thought. Mrs Rascals thought it very wise that we took this step. A good friend of hers was an orthopedagogue. Mrs X had her own practice close to the school. There was a one-month waiting list. ‘A waiting list?' exclaimed Jan. ‘How many children need to see an orthopedagogue?’ That last remark sounded rather contemptuous.   The examination consisted of two visits and cost 350 euros. The euro had only just been introduced, and Jan calculated that it would cost 700 guilders and was flabbergasted.   I asked our insurance company. The consultant explained to me that this was a frequent question, but that such an assessment would be at our own expense. Schools themselves were capable of examining children, the lady on the phone explained. ‘But if we as parents don't agree with their findin

  Op advies van mijn vader vroeg ik mevrouw Rakkers of ze iemand wist die Peter kon onderzoeken. ‘Als die mensen elkaar kennen, zal de school zich ook makkelijker laten adviseren’ meende mijn vader. Mevrouw Rakkers vond het heel verstandig dat we deze stap namen. Een goede bekende van haar was orthopedagoog. Mevrouw X had haar eigen praktijk in de buurt van de school. Er was een wachtlijst van een maand. ‘Een wachtlijst?!’ riep Jan uit. ‘Hoeveel kinderen moeten er naar zo’n orthopedagoog?’ Dat laatste kwam er wat laatdunkend uit. Het onderzoek bestond uit twee bezoekjes en kostte 350 euro. We hadden de euro nog maar net en Jan rekende direct uit dat het dus 700 gulden kostte en was verbijsterd.   Ik benaderde onze verzekering. De consulente legde mij uit dat ze die vraag heel vaak kregen, maar dat dergelijke onderzoeken voor eigen rekening waren. Scholen hadden zelf de mogelijkheid om kinderen te onderzoeken, legde de dame aan de telefoon uit. ‘Maar als we als o

  Teacher Debby from Group 3 rested her chin in her hand and looked at me intensely. I caught myself explaining a lot, again. Teacher Debby had just delivered a long diatribe. Peter would not remain seated in his bench. He constantly stood up and bothered other children. He never finished his daily task and when teacher Debby then assigned it as homework, it often didn’t get done. I tried to explain that maybe it was a bit too easy for Peter. Perhaps if he was given somewhat more difficult work, Peter would feel more challenged. Teacher Debby explained that underachievement was indeed a characteristic of giftedness, but that she did not feel that Peter was unusually intelligent. Nor did it explain why Peter kept getting up, walking around and making other children angry. ‘Do you think it’s all right if I sign Peter up for RT? Later on he may be too far behind to catch up.’ ‘To far behind? He could already read in group 2!’ ‘Yes, but at the moment he is only in

  Juf Debbie van groep 3 rustte haar kin in haar hand en keek mij indringend aan. Ik betrapte mijzelf erop dat ik weer veel zat uit te leggen. Juf Debbie had daarvoor een hele tirade afgestoken. Peter bleef niet in zijn bankje zitten. Hij stond voortdurend op en viel dan andere kinderen lastig. Hij kreeg zijn dagtaakje nooit af en als Juf Debbie dat als huiswerk mee naar huis gaf was het vaak niet gemaakt. Ik probeerde uit te leggen dat het misschien een beetje te makkelijk was voor Peter. Misschien als er wat moeilijker werk werd gegeven dat Peter zich dan meer uitgedaagd voelde. Juf Debbie legde uit dat onderpresteren inderdaad een kenmerk was van hoogbegaafdheid maar dat ze bij Peter niet het gevoel had dat hij abnormaal intelligent was. En het verklaarde trouwens ook niet waarom Peter alsmaar opstond en rond ging lopen en andere kinderen boos maakte. ‘Vindt u het goed dat ik Peter aanmeld voor RT? Straks heeft hij een te grote achterstand om nog in te halen.’

Leestijd 4 minuten Boven het bed van Peter hangt een grote foto. Peters kamer heeft met de jaren verschillende metamorfoses ondergaan maar die foto is altijd blijven hangen. Ik kijk er vaak naar. Soms, vroeger, als ik de kamers aan het doen was, ging ik even zitten op de rand van het bed om naar de foto te staren en de herinnering terug te halen van die heerlijke vakantie. Tegenwoordig zit Peter er zelf veel, gamend achter zijn bureau, zijn blik strak op het scherm. Ik weet dat hij het niet fijn vindt als ik er te veel ben. Hij is bang dat ik ga zeuren. Dat hij niet zoveel moet gamen. Dat dat niet gezond is. Dat hij verslaafd kan raken. Maar nu is Sam in het buitenland en ik weet dat hij hem mist. Ik laat hem maar.   We gingen naar Denemarken. De jongens waren vier en zeven en Ingeborg net twee. We hadden een oude boerderij gehuurd met een enorme tuin eromheen. Het huis lag niet aan de weg maar aan het einde van een zandpad. De vrijheid die we er hadden was heerl

  There’s a large photograph above Peter's bed. His room has undergone several metamorphoses over the years, but that photo has always remained. I often look at it. Sometimes, when I was doing the rooms, I would sit down on one of the small chairs and stare at the picture, remembering that wonderful holiday. Nowadays, Peter often sits there himself, gaming behind his desk, his gaze fixed on the screen. I know he doesn't like it much when I'm there. He's afraid I'll nag. That he shouldn’t be gaming so often. That it's not healthy. That he could become addicted. But now Sam is abroad and I know he misses him. So I let him.   We went to Denmark. The boys were four and seven and Ingeborg just two. We had rented an old farmhouse with a huge garden surrounding it. The house was not by the road but at the end of a dirt track. We enjoyed a wonderful freedom there. Behind the house, there was a farm track through the cornfields to a typical Danish b