A Mother's Tale

    De tuin moet nodig worden gedaan, maar het regent pijpenstelen. Vandaag hoeft het in ieder geval niet. Hoe gewoon mijn huis voelt. Mijn kamer, de kleur van de kozijnen, de tuin, de druipende struiken, het gras met de madeliefjes. Gewoon van mij, mijn thuis. Af en toe voel ik mijn ouderlijk huis in dit huis. Het soort thuis voelen voelt als vroeger, wanneer ik als luie tiener lag te dromen in de vensterbank en de zon schaduwen tekende op het terras. De geur, de warmte. Heimwee naar de zorgeloosheid.   Ik heb even het rijk alleen. Jan is met Peter naar het UWV. Ingeborg is nog niet thuis uit school. Waarschijnlijk is ze na school meegegaan met haar hartsvriendin. Een uurtje nog. Dan zal iedereen wel weer binnenvallen. Dan moet ik gaan denken over het avondeten. Wat kan ik in een uurtje vertellen? Jan is dus thuis met verlof en dan neemt hij altijd taken van mij over. Wat heerlijk is. Peter moet een uitkering krijgen. Hij is bijna negentien en dus moet er voor hem ziektekost

The garden needs work, but it's raining cats and dogs. At least that doesn't have to be done today. How ordinary my house feels. My room, the colour of the window frames, the garden, the dripping bushes, the grass with the daisies. Just mine, my home. Sometimes I sense my parental home in this house. It feels like home in the old days, when as a lazy teenager I would lie dreaming in the window sill and the sun would draw shadows on the terrace. The smell, the warmth. Longing for those carefree times.   For the moment I have the place to myself. Jan has gone to the UWV (Employee Insurance Agency) with Peter. Ingeborg has not yet returned from school. She has probably gone home with her best friend after school. Just another hour. Then everyone will probably drop in again. Then I have to start thinking about dinner. What can I tell you in an hour? Jan is home on leave and then he takes over certain tasks. Which is lovely. Peter has to get a state benefit. He is almost ninet

  Gym was weer een ding. Peter had straf gekregen omdat hij zijn gymspullen was vergeten. Dat was mijn schuld natuurlijk. Zijn er kinderen van zeven die er wel zelf aan denken? Ik heb geen idee. Die van mij in ieder geval niet. Het was blijkbaar al vaker gebeurd. Ook dat wist ik niet. Nou ja, ik realiseerde het mij niet. Er zat een briefje in zijn tas. Dat moet er al een hele poos in gezeten hebben. Ik had niet in zijn tas gekeken en Peter zegt zulke dingen niet. Ik voelde me schuldig. Er zaten zeker drie verschimmelde boterhammen vastgekleefd aan de bodem van zijn rugzakje, samen met iets wat leek op een stuk fruit, wat kleverige oude koekjes en dat briefje, dat overigens niet meer te lezen was. Peter zat al een paar dagen thuis. Bijna elke week zat hij een dag of twee thuis. De buikpijn was terug. Mijn moeder had de week ervoor een kleine ingreep ondergaan in het ziekenhuis en kon niet oppassen. Mijn vader zei dat ik moest proberen wat strenger te zijn, maar toen ik

  Gym was an issue again. Peter had been punished because he had forgotten his gymkit. That was my fault of course. Are there any seven year olds who are able to remember such a thing by themselves? I have no idea. Mine certainly didn't. Apparently, it had happened before. I didn't know that either. Well, I didn't realise. There was a note in his bag. It must have been there for a long time. I hadn't looked in his bag and Peter didn't tell me such things. I felt guilty. There were at least three mouldy sandwiches stuck to the bottom of his rucksack, along with something that looked like a piece of fruit, some sticky old biscuits and that note, which, incidentally, could no longer be read. Peter had stayed home from school for a few days. Almost every week he stayed home for a day or two. The stomachache was back. My mother had undergone a minor operation in hospital the week before and couldn’t babysit. My father told me to try and be more strict,

  Ons mooie Denemarken was die zomer,   wat natter dan anders. Opa en oma waren mee in plaats van papa. Het huisje was al lang gereserveerd omdat we dachten te weten wanneer Jans’ verlof zou vallen. Maar de extra weken aan boord hadden zijn verlof in de zomer steeds meer opgeschoven en hij zou pas thuiskomen na de vakantie van de jongens en Ingeborg. Ik vond de regen wel passend. De kinderen trokken zich er trouwens niets van aan. We hadden regenpakken meegenomen, want Denemarken is qua weer net zo onvoorspelbaar als Nederland maar of het nou zonnig was of nat, Sam, Peter en Ingeborg stampten gewoon naar buiten op hun blote voeten en gingen op speurtocht in de korenvelden en op het kleine stenige strand. Opa spande zich in met hen de kevertjes en krabjes onder een vergrootglas te onderzoeken. Er werden prachtige tekeningen gemaakt die opa bundelde in een plakboek voor papa. Er waren ook nieuwe interesses. Er moest barnsteen gevonden worden, want de jongens hadden Jura

    Our beautiful Denmark was a bit wetter than usual that summer. Granddad and grandma came along instead of dad. The cottage had been booked a long time before because we thought we knew when Jan’s leave would be. But the extra weeks on board had pushed back his summer leave and he wouldn’t come home until after the boys’ and Ingeborg's holidays.    I thought the rain was fitting. The kids weren’t bothered by it anyway. We had brought raingear, for Denmark is as unpredictable as the Netherlands as far as the weather is concerned, but whether it was sunny or wet, Sam, Peter and Ingeborg just stomped outside on their bare feet, treasure hunting in the cornfields and on the little stony beach. Grandpa took great pains examining the little beetles and crabs with them under a magnifying glass. They made beautiful drawings which Grandpa put in a scrapbook for Dad. There were also new interests. Amber had to be found, because the boys had seen Jurassic Park. The long

Leestijd: 10 minuten   Na de tweede wereldoorlog werd ons huidige schoolsysteem met grote energie van de grond getrokken. De school voor kinderen met leer en opvoedingsmoeilijkheden werd al gauw de snelst groeiende schoolsoort van het buitengewoon onderwijs.   De LOM-school. Ik had het er laatst met Lucia over. Ze was een dagje in de stad en kwam bij me lunchen. De LOM-school bestond nog in onze jeugd. Ze moest lachen toen ik erover begon. ‘De school voor de gekkies. Weet je nog?’, zei ze. ‘Anja zat erop toch? Die dochter van die vriendin van mama, waar we altijd zo nodig mee moesten spelen. Achterlijke kind. Ze stopte mijn barbiepop in haar broek!’ ‘Oh ja’, ik moest ook lachen. We waren niet altijd aardig voor Anja. ‘Ze is kapster geworden Ze heeft haar eigen zaak. Mama vertelde het laatst.’ ‘Je meent het.’ Lucia keek verbaasd. ‘Dat zou haar nu niet meer lukken’, voegde ze er beslist aan toe. Het stak me. ‘Wat bedoel je?’ ‘Nou kom, je maakt het toch zelf m