A Mother's Tale

  Peter moest naar een andere school. Volgens de directrice van de Montessorischool, was het te moeilijk om Peter onderwijs te geven en was het beter voor Peter als hij naar het Speciaal basisonderwijs ging. De Montessorischool bestaat dankzij Maria Montessori, dankzij haar werk met kansloze kinderen. Maar mijn intelligente Peter was er niet langer welkom. Het was 2004. Er was net een nieuwe wet ingevoerd. Dat realiseer ik mij nu pas, nu ik mij erin verdiep voor dit boek. Toen deed ik wat mij werd geadviseerd. Voor scholen waren het roerige tijden. Weer Samen naar School was nog maar net ingevoerd toen de volgende verandering alweer op stapel gezet werd.   Vanaf 1996 is er door het kabinet aan een beleidsplan gewerkt dat ‘de Rugzak’ genoemd werd. Het Weer Samen naar School-verhaal van een paar jaar ervoor bleek niet voldoende om de scholen tot een dusdanige samenwerking te motiveren dat ineens alle kinderen weer samen naar school gingen . Het aantal kinderen dat n

  De wijze van diagnose stellen, volgens het diagnostisch handboek (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, DSM) was op het moment dat Jan en ik bij de psychiater zaten pas zo’n kleine dertig-veertig jaar oud. Jonger dan ik zelf ben. De geleerden van de psychiatrie hebben lang gehoopt dat ze in de hersenen de afwijking zouden aantreffen die de waanzin van iemand veroorzaakte en dus verklaarde. Voordat ze wisten hoe de hersenen eigenlijk werken, zochten ze naar afwijkingen in het brein van overleden psychiatrische patiënten. Ernstige krankzinnigheid werd behandeld met experimentele operaties, van kiezen trekken, tot lobotomie. Zelfs stukken van de darm werden verwijderd omdat die de patiënt zouden vergiftigen. Wie wil griezelen of heel erg misselijk wil worden moet zelf het boek Een geschiedenis van de psychiatrie van Edward Shorter maar lezen . Pas na de tweede wereldoorlog gingen de geleerden de aandoeningen categoriseren aan de hand van observaties

  Mijn vader vertelde mij ooit over de nerveuze kinderen van de openluchtschool. In Kinderen van hun Tijd lees ik over de geschiedenis van ADHD. Mijn moeder verzuchtte: ‘Ach vroeger hadden we dergelijk moeilijkheden toch ook niet? We moesten gewoon naar school.’ Nu lees ik over de honderdjarige discussie rondom kinderen met een zogenaamde afwijkende ontwikkeling. Kinderen met een eigen identiteit die vooral afwijkend genoemd worden omdat ze niet in het schoolsysteem pasten dat in 1901 tot plicht en wet verklaard werd. Hele bibliotheken zijn volgeschreven over deze kinderen. Elk jaar hengelt de een of andere vakgroep van een universiteit een bak geld naar binnen om weer een onderzoek te starten naar de problematiek rond onderwijs, opvoeding, of de overgang van lagere school naar voortgezet onderwijs. Een grens die al honderd jaar ter discussie staat en door mensenhanden gecreëerd is. Dan zijn er onderzoeken naar het verschijnsel ADHD, ADD, OCD, OD, autisme, hoogbega

Mijn Peter was nog maar acht jaar op deze wereld. Hij heeft er niet over mogen mee beslissen, of hij wel geboren werd of niet, of hij wel ging meedoen of niet. Hij was er ineens en bezag vanaf die dag de wereld met een onvoorwaardelijk vertrouwen. Wij, zijn ouders, omringen hem en zijn broertje en zusje met liefde. We voeden hen op en proberen ze te leren wat belangrijk is in het leven. Ik zag een kind met prachtige blauwe ogen, met een vrolijk en tegelijk bedachtzaam karakter. Een nieuwsgierig, intelligent mens. En vooral, een lief mens. Maar sinds we beantwoorden aan de verplichtingen van het ouderschap, aan de voorwaarden van de maatschappij en ons kind naar school brengen, zag ik mijn kind veranderen. Zijn stralende ogen straalden niet meer. Zijn nieuwsgierigheid verdween. Zijn enige speelkameraadje, zijn broertje, kreeg het druk met vriendjes.   Mijn vader zegt dat de moderne tijd veel goeds gebracht heeft, dat de scholen ernaar streve

  2016 Een poosje geleden kreeg ik onverwacht bezoek van een neef uit Amerika. Hij belde op een ochtend toen Jan en ik in een ingewikkeld gesprek aan de keukentafel zaten. Jan werkt tegenwoordig, sinds de vorige rederij werd opgekocht door een enorm buitenlands bedrijf, voor een rederij waar de Nederlandse officieren steeds meer vervangen worden door Russen en Filipijnen. De Hollandse gezelligheid is verdwenen op de schepen en Jan begint het plezier in varen te verliezen. Ik werk zelf al jaren niet meer. Ik heb nog een poosje gewerkt als activiteitenbegeleider in een verzorgingshuis maar met die leidinggevenden kreeg ik ook moeilijkheden omdat er elke week wel wat aan de hand was met Peter. Mijn ouders werden te oud om elke week op te draven. Ik heb het uiteindelijk opgegeven. Het bracht ook geen geld in het laadje, die paar uur die ik kon werken.   Jan denkt er nu al een poosje over om aan de wal te gaan werken. De jarenlange zorgen om Peter beginnen ook bij hem